Arianne en Johnny kennen elkaar al bijna hun hele leven en zijn beiden al 50 jaar muzikant bij Concordia. Samen vertellen ze over deze tijd. ‘Mensen denken vaak dat wij met elkaar getrouwd zijn, maar we zijn gewoon al heel lang vrienden. De liefde voor muziek heeft ons bij elkaar gebracht. Prachtig toch?’

‘We begonnen tegelijk met blokfluitles op school, allebei van een andere leraar. Ik had les van mijn achterbuurman Roel, voor mij ‘papa Loelie’. Hij speelde klarinet en om die reden ben ik dat ook gaan doen. Hij was mijn grote voorbeeld in de muziek’, vertelt Johnny. ‘Vanaf ongeveer de vijfde klas kreeg ik klarinetles bij Concordia. Toen ik wat ouder was, ik denk ongeveer 15 jaar, ging ik over op de basklarinet.’

Arianne koos na de blokfluitlessen ook voor de klarinet. ‘Ik wilde liever hobo spelen, maar dat mocht niet. Daar werd je gek van, zei het bestuur. Het zou slecht zijn voor de ontwikkeling van je hersenen. Het had niet zoveel uitgemaakt hoor, want ik ben toch al prettig gestoord. Toen ik 16 was en de dirigent vertelde dat hij een hoboïst nodig had, heb ik meteen geroepen dat ik dat wilde doen. De hobo past bij mijn karakter. Het is een instrument wat je moet beheersen, je hoort het overal tussendoor. Het is open en eerlijk.’

Arianne en Johnny zaten in die tijd met een groep vrienden bij Concordia. Ze gingen mee naar alle concerten. ‘Dan maakten we muziek, kleedden ons om in de auto en doken daarna met zijn vieren bijvoorbeeld de kermis op’. Naast vrienden hebben ze ook enkele familieleden in het orkest. Arianne vertelt: ‘Mijn vader wilde altijd heel graag trommelen, maar daar was geen geld voor. Een van mijn zoons koos voor slagwerk, dat komt vast en zeker daarvandaan. Mijn moeder maakte geen muziek, maar bracht me door weer en wind met de fiets naar de muzieklessen. Eigenlijk wilde ik als kind het liefst harp spelen, maar die paste niet achterop de fiets.’

Aan de vijftig jaar dat ze beiden al deel uitmaken van de vereniging hebben ze verschillende herinneringen. Ze hebben veel verschillende dirigenten meegemaakt en daardoor ook verschillende soorten muziek gemaakt. Bij één van de dirigenten werden er voornamelijk erg veel marsen en egelandermuziek gespeeld. ‘Ik moet muziek maken toen wel heel leuk hebben gevonden, anders was ik in die tijd gestopt’ lacht Arianne.
‘Het leukst vroeger waren de uitvoeringen. Dan waren we eerst een hele dag met zijn allen de sporthal aan het ombouwen, er moest een kleed op de grond en er werd gesleept met stoelen en tafels. Op vrijdagavond hadden we dan een uitvoering voor De Eefdese tehuizen en de bejaarden. Op zaterdagavond voor familie en Eefdenaren. We sloten af met een dansavond en op zondag ruimden we dan met een kater alles weer samen op’.

Ze herinneren zich concerten met de Gebroeders Brouwer, de Zangeres zonder naam, Henk Poort en Ben Cramer. ‘Het moment dat me het meest bij is gebleven is het concert op de boot. Concordia bestond 100 jaar en er was speciaal voor die gelegenheid een nummer geschreven. Dat speelden we terwijl we met die boot in de Sluis lagen en het water steeg. Geweldig was dat!’ zegt Arianne.
Johnny herinnert zich de dagen dat ze met zijn allen oliebollen stonden te bakken om die vervolgens langs de deuren te verkopen. ‘We hebben ooit een halve zak leeggegeten, omdat we zo’n honger hadden van de hele dag lopen’ lacht hij.
‘Weet je nog, die keer dat je flauwviel en bijna je klarinet inslikte, omdat je vooroverviel?’ zegt Arianne. ‘Daarna is Johnny de trom gaan bespelen op straat.’

Over een ding zijn Arianne en Johnny het eens. Concordia is een vereniging waar het saamhorigheidsgevoel groot is. Het is een club waar je je thuis voelt, waar iedereen geïnteresseerd is in elkaar. Ook als je komt invallen zul je bij ons niet alleen staan in de pauze, zoals bij sommige andere verenigingen. We hebben echt een leuke gezellige club zo samen, je moet maar gewoon komen meedoen om het te ervaren!’