‘Als kind kreeg ik blokfluitles op school, dat hoorde er toen gewoon een beetje bij. De leraar, Ben Wissink, was degene die het echt léuk maakte. Ik wilde graag door met muziekmaken en koos, zonder daar al te veel bij na te denken, voor de klarinet. Net als mijn oudste zus, mijn grote voorbeeld. Een paar jaar later volgde ook mijn jongere zus met hetzelfde instrument.’

Marieke vertelt hoe ze binnen Concordia werd opgeleid. Ze kreeg les van een ervaren klarinettist en mocht, na een tijd lessen volgen, uiteindelijk meespelen in het grote orkest.
‘Dat voelde zo stoer joh, ik zat daar ineens als meisje van ongeveer 12 jaar tussen de volwassenen. Ik hoorde er ineens écht bij. Ik weet nog heel goed dat we met het orkest Sinterklaas binnenhaalden bij de Sluis. Ik zat net in het voortgezet onderwijs en kreeg een briefje van de voorzitter mee naar school om vrij te vragen. Verkleed als pieten stonden we daar dan, in de kou, de Sint te verwelkomen. Mijn klasgenoten waren gewoon op school, maar ik stond dáár in mijn pietenpak en een klarinet in mijn handen. Geweldig was dat!’

Dat er in de loop van de jaren in een vereniging die voelt als familie, ook échte relaties zijn ontstaan is niet zo gek. ‘Mijn jongste zus sloeg de trombonist aan de haak. Ze kregen kinderen, waarna zij stopte met de muziek. Mijn oudste zus en ik zitten nog allebei bij Concordia, zij op de eerste rij en ik op de derde. Ik ben ietsje minder fanatiek, heb niet altijd tijd en energie om te oefenen na een lange werkdag. Ik voel me het best op een plek waar ik vooral voor mijn ontspanning muziek maak. Het leuke is dat ik hier nu een jonger meisje naast me heb, af en toe nog wat onzeker, en dat ik haar op mijn beurt kan begeleiden zoals ik dat vroeger zelf ook zo ervaren heb. Ik zie mezelf dan weer even terug als beginnend muzikant. Zo hebben we allemaal op onze eigen manier ons aandeel binnen het orkest, we zijn allemaal nodig en er is plek voor iedereen.’

Muziek is voor Marieke belangrijk in het leven, zowel het zelf muziek maken als het luisteren naar muziek. ‘Muziek raakt je, komt binnen, het dóet iets met je. Na mijn scheiding had ik enorm veel steun van bepaalde nummers. Ik heb een heel eigen smaak, ik denk dat als een bekende mijn playlist ziet op Spotify, ze meteen zullen zeggen: ‘Ah, dat is Marieke!’ Het nummer dat haar het meest raakt komt uit de film Dances with Wolves. ‘Dat moet op mijn begrafenis worden gespeeld. Ik hoop natuurlijk dat dat nog heel lang duurt, maar ik weet het nu al zeker.’

Het aantal jongeren binnen Concordia is te klein, vindt Marieke. Ze weet niet helemaal goed waar dat aan ligt. ‘Aan onze vereniging ligt het niet, we zijn heel laagdrempelig en gemoedelijk, we staan met open armen te wachten op nieuwe leden. Ik ben bang dat jongeren denken dat we alleen hoempapamuziek spelen, maar we spelen van alles en je hebt daar ook een inbreng in. Of misschien hebben ze minder tijd dan wij vroeger? Jongeren in deze tijd moeten veel, maar juist dán kan muziek zo ontspannen en fijn zijn. Ik gun het ze om dat te ervaren.

Ook ouderen zijn meer dan welkom trouwens. Die denken dan juist weer vaak dat ze al te oud zijn om nog een instrument te leren spelen, maar dat is niet zo. Je bent nooit te oud om muziek te maken.’

De klarinettist sluit haar enthousiaste verhaal af, al kan ze volgens eigen zeggen nog wel uren doorpraten. ‘Ik hoop van harte dat mensen Concordia gewoon komen ervaren. Dat is de enige manier om te weten of het ook de plek voor jou is. Ondertussen ga ik gewoon door met muziekmaken tot ik niet meer kan, maar voorlopig is het voor mij nog lang niet Over and Out!’